...

یه نوشته می‌خوندم توی اینستاگرام از فردی باسواد و تحصیلکرده که می‌نالید از اشکالات ترجمه آثار رشته‌اش و اینکه خیلی‌ها اشکالات نگارشی و دستور زبانی توی ترجمه دارن و حتی با ترجمه‌ی اشتباهِ برخی لغات، لغت‌های جدید و نامانوس وارد متون این رشته می‌کنن و این‌ها... گله‌اش به نظر درست بود. ولی چیزی که منو کشوند اینجا واسه گله کردن یا شاید هم غر زدن، این بود که ایشون از تجربه خودش گفته بود که از کودکی با کتاب‌های دستور زبان فارسی توی کتابخانه پدرش آشنا بوده و این کتاب‌ها رو می‌خونده ولی لحن نوشته‌اش چنان تحقیر و توهین توش بود که شک می‌کردی که الان ایشون این مثال رو زده تا بگه من باسواد و اهل مطالعه‌ام یا بگه چون این کتاب‌ها رو خوندم می‌تونم این اشتباهات رو تشخیص بدم؟

می‌دونی به نظرم نقد درست اونه که بگی این اشکالات وجود داره و با استفاده از این روش‌ها یا با مطالعه این منابع حل خواهد شد. اینکه بیای تحقیر کنی چیه آخه؟

حالا شما که اون پست رو نخوندین. صفحه هم عمومی نیست تا لینک بدم. اما حرف خودم باقی موند. من وقتی نوشته ایشون رو خوندم اول که از کتابخونه پدرش و دسترسیش به کتاب‌های دستور زبان فارسی گفت، بهش حسودیم شد و توی دلم گفتم خوش به حالش. بعد که باقی متنش رو  خوندم خونم به جوش اومد. و بعد به این فکر کردم که این اصلا عادلانه نیست که بعضی آدم‌ها توی خانواده‌های تحصیلکرده، با سواد و اهل مطالعه به دنیا بیان و بعضی توی خانواده‌های بی‌سواد و حتی بی علاقه نسبت به مطالعه. این اصلا عادلانه نیست یه نفر که از بچگی چشمش رو باز کرده، یه کتابخونه جلوش بوده باشه و تونسته باشه توش غرق بشه و یه نفر برای داشتن یه کتاب یا رفتن به کتابخونه بخواد تلاش کنه و خونواده رو راضی کنه. این اصلا عادلانه نیست که یکی بخواد باسواد بودنش رو (اگه بخش بزرگیش رو مدیون فضایی بوده که توش رشد کرده) تو سر بقیه بزنه. اینا هیچ کدوم عادلانه نیستن. اصلا حتی این هم عادلانه نیست که یه نفر توی یه خانواده فقیر و بی‌سواد به دنیا بیاد و اولین دغدغه زندگیش غذا و سیر کردن شکم خودش باشه و یکی دیگه توی یه خانواده تحصیل کرده و باسواد و در رفاه.

پ ن: منظورم از باسواد بودن صرفا داشتن سواد خوندن و نوشتن نیست و منظورم از تحصیلکرده بودن هم داشتن مدرک تحصیلی نیست.