اومدم به مناسبت روز وبلاگ‌نویسی فارسی چندتا پیشنهاد وبلاگی بدم و بعد هم باقی عرایض!
پیشنهاد فیلم: «سر به مهر». درباره یه دختره که وبلاگ داره و تقرییا تمام حرف‌ها و روزمره‌هاشو تو وبلاگش می‌نویسه و ... (با بازی لیلا حاتمی عزیزم)
پیشنهاد کتاب: «مفید در برابر باد شمالی». درباره یک خانم و آقا که کاملا اتفاقی از طریق ایمیل با هم مجازی آشنا میشن و ... (من با این کتاب توی همین فضای وبلاگ آشنا شدم و خیلی شیرین بود)
پیشنهاد ویدیوی تبریک روز وبلاگ‌نویسی: «ویدیوی تبریک ویرگول». (لینک به صفحه اینستاگرامه ولی توی سایت خودشون هم ویدیو تبریک موجوده)
پیشنهاد چالش: «ده سوال وبلاگی». خودم هنوز شرکت نکردم ولی دوست دارم شرکت کنم. سوالای خوبی هستن به نظرم.
و اما از پیشنهادات که بگذریم یه موضوعی هست که مدتیه یه تیکه از ذهن منو به خودش مشغول کرده. اونم رفتارم توی این فضاست! فکر میکنم مشخصه که من خیلی دوست ندارم افراد زیادی وبلاگِ منو بخونن. معمولا لینک وبلاگم رو جایی نمی‌ذارم. البته در این مورد هم به خودم سخت نمی‌گیرم. به هر حال وبلاگه و پابلیک. تعداد زیادی وبلاگ رو دنبال میکنم و پست‌ها رو هم تا جایی که بتونم و روانم اجازه بده جسته گریخته می‌خونم. برای بعضی وبلاگ‌ها بیشتر برای بعضی کمتر. کامنت خیلی کم میذارم و بیشتر خواننده هستم تا کامنت گذارنده. خیلی هم به این موضوعات مثل دنبال کردن خاموش و خواننده خاموش و اینها اعتقادی ندارم. چیزی که مدتیه دارم بهش فکر میکنم اینه که کسایی که اینجا رو می‌خونن رفتار من رو چطور می‌بینن توی این فضا؟ آیا این رفتار به نظرشون عجیبه؟ آیا درسته؟ آیا پذیرفتنیه یا نپذیرفتنی؟ آیا کسی که از خواننده خاموش خوشش نمیاد واقعا با اینکه من جسته گریخته خاموش بخونمش اذیت میشه؟ آیا کسی از من انتظار داره طوری غیر از این رفتار کنم؟ مثلا توی ارتباطات وبلاگی اکتیوتر باشم؟
من تصمیم ندارم روشم رو تغییر بدم چون این مدلی که اینجا هستم مدلیه که باهاش تقریبا 4 ساله دووم آوردم بدون هیچ حرکت انتحاری از جمله بستن وبلاگ یا بستن کامنت یا ننوشتن برای مدت طولانی و از این دست. ولی کلا کنجکاوم بدونم کسی که اینجا رو می‌خونه، حتی سالی یه بار، چه دیدی از من و از نوع رفتارم توی وبلاگ داره؟
امکان ارسال نظر به صورت ناشناس وجود داره. خوشحال میشم فیدبکتون رو از نوع حضورم توی وبلاگم بگیرم. فیدبک، نظر، فحش حتی :)
