یه سری ویدیو می‌دیدم از یه ورکشاپ توی حوزه کاریم مال ده سال پیش. یعنی من به معنای واقعی کلمه جون کندم تا تمومش کنم. چرا؟ چون هر چیز کوچیکی که می‌گفتن من پرت می‌شدم به ماجراهای محل کار قبلیم و چیزهایی به یاد می‌آوردم که خونم رو به جوش می‌آوردن!
می‌دونی... من همیشه برام خیلی سخت بود که بپذیرم ممکنه یه آدم موضوعات بد و اتفاقات بد رو فراموش کنه ولی این مدت بهم ثابت شد که خودم یکی از اون فراموش‌کنندگان بودم و هستم. اینطوری نبود که فراموش کنم و مثل این فیلما ذهنم درباره اون بازه زمانی خالی بشه. در واقع اینطوری بود که من همیشه حال بدی داشتم و بعد هم که بهش فکر می‌کردم حال بدی بهم دست میداد ولی وقتی می‌خواستم بگم چرا این حال بد رو دارم چیز خاصی برای گفتن نداشتم! باورم نمیشه! واقعا اون شرکت انقدر همه چیزش بد بود که نمی‌تونستی اولویت‌بندی کنی برای اعتراض و شمردن بدی‌ها! بعد من وقتی می‌خواستم بیام بیرون نمی‌دونستم باید چی بگم برای دلیل بیرون اومدنم!!
