حاشیه!!!

ماشاالله هزارماشاالله این بچه هه توپ جمع کن (توپ خشک کن) بازی‌های والیبال هم چه بزرگ شده بزنم به تخته...

با بازی‌های تیم ملی والیبال شاهد بزرگ شدنش بودیم انگار :)

پ ن : اگه توی این تایم اوت‌ها جاشو عوض نکرده باشن، روبرو انتهای سمت راست نشسته!

...

اِوا خاک به سرم

داشت یادم می‌رفت پست امروزو بنویسم

الان یادم اومد

اینم از پست

همین

:دی

۹۶.۳.۱۷

بعضی وقتا با خودم فکر می‌کنم که چی میشه که آدما بد میشن؟ تروریست میشن؟ چی میشه که حاضر میشن بمیرن؟ چی میشه دست به کشتن بقیه میزنن...

اینا برام سوال نیستن، فقط بشون فکر می‌کنم!

به این فکر می‌کنم که چی میشه به این کارهایی که انجام میدن باور پیدا می‌کنن. با چه منطقی کار خودشون  رو درست می‌دونن؟

اگه من جای اونا بودم و توی شرایط اونا بودم چه انتخابی می‌کردم؟

اصلا شرایط زندگیشون، نحوه‌ی تربیتشون و دغدغه‌های اصلی زندگیشون تاثیری توی انتخابشون و انجام این کارها داشته؟

همیشه یه جایی و یه نقطه‌ای وجود داره واسه پیشگیری. و پیشگیری خوشکوندن ریشه نیست، مقاوم کردم گیاهه که با هر بادی تکون نخوره و به هر جهتی نره.

خدایا کمکمون کن آدمای بدی نشیم...

پتوی تنبلی!!!

بعضی وقتا تنبلی رو برای خودم به یه پتو تشبیه می‌کنم. یه پتوی مهربون که به جای اینکه تو بری سراغش، اون با مهربونیِ تمام میاد سراغت. بغلت می‌کنه، گرمت می‌کنه، نوازشت می‌کنه، پلکاتو سنگین می‌کنه و توی گوشت زمزمه می‌کنه و ازت می‌خواد کارهاتو بعدا انجام بدی‌. لحن و صدای خیلی مهربونی داره. خیلی آرومه... همون زمزمه‌هاش هم می‌تونه تو رو به خواب ببره. 

پتوی تنبلی امشب هم داشت به سراغم میومد. گفت حالا امشبم پست ننویس، اتفاقی که نمی‌افته. بش گفتم باید بنویسم، به خودم قول دادم. گفت خب به خودت قول دادی، به کس دیگه‌ای که قول ندادی! گفتم نمیشه، بعدا از خودم خجالت زده میشم. گفت آخه حرفی هم که نداری بزنی! گفتم کاش چند تا پست می‌نوشتم و ذخیره می‌کردم واسه اینجور وقتا. گفت آره فکر خوبیه، بعدا انجامش بده.

قربونش برم همیشه از ایده‌های تنبلانه من حمایت می‌کنه. اصلا بزرگترین مشوق من توی ایده زدن واسه تنبلیه.

فکر کردم دیدم با این حساب باید ماهی ۳۰ نوشته‌ی ذخیره برای خودم بنویسم برای اینجور وقتا. وقتایی که حرفی نیست و ندارم واقعا! وقتایی که پتوی تنبلی هم خیلی مهربون میشه باهام!

16 . دلخوشی های کوچک زندگیِ من

بعد از یه عمر انتظار، بالاخره اون لحظه رسید که من روزه باشم و حواسم نباشه و یه چیزی (خیار) بردارم و گاز بزنم تا بخورم. بله این لحظه رسید. یه عمر انتظار کشیدم واسه این لحظه ولی خب یهو حواسم که جمع نبود جمع شد و قورتش ندادم :(

فکر کنم آه برادرم گرفته بود منو که اینجوری شد. آخه یه بار این لحظه و این اتفاق داشت براش پیش می‌اومد که من ناخودآگاه​ و ناخواسته بش گفتم که روزه‌اس. فکر کنم اون لحظه بوده که یه آه کشیده و این آه​ِ بیچاره تا الآن پشت سر من حرکت کرده تا بعد از چند سال سرگردانی بالاخره بر سرم نازل شده و وظیفش رو انجام داده.

البته قبلا برای برادرم چندین بار اینطور شده بود و روزه بود و خورده بود یا نوشیده بود و هنوز حواسش نبود که روزه‌اس... ولی خب آهه دیگه یهو می‌بینی دامانتو می‌گیره.

پ‌ ن : توضیحات این سری پست‌ها

...

وقتی یه نفر ازم می‌پرسه «حوصلت سر نمیره؟» الکی میگم «آره سر میره»

ولی در واقع دیگه حوصله‌‌ای نمونده که بخواد سر بره.

...

دختر عموم از ترسش صحبت می‌کرد، و من از تصور اینکه ترسم تا آخر عمر همراهم باشه وحشت کرده بودم. ترس مشترک بین هر دوی ما!

پ‌ن : پست سهمیه‌ی دیروز رو یادم رفت بنویسم و بگذارم. باید از خودم معذرت‌خواهی کنم. یعنی خودم معذرت‌ خواهیم رو می‌پذیره و من رو می‌بخشه؟ :|

یه جورایی انگار خودمو به آب و آتیش زدم!!!

من شیفته‌ی انتخاب کردنم. شیفته‌ی تصمیم‌ گیری برای خودمم.

از اینکه انتخاب کننده یا تصمیم گیرنده نباشم متنفرم.

و برای رسیدن به این حق، حق تصمیم گیری برای خودم، تا ته همه چیز رفتم!

و این وحشتناکه! 

حداقل برای من وحشتناک بود...

هامون

یه مدته که فیلم دانلود می‌کنم و با گوشی(!) می‌بینم. فیلم‌ها هم ترجیحا فارسی هستن. و از اونجایی که فیلم‌های فارسی چند سال اخیر رو اگه آدم قانونی دانلود نکنه عذاب وجدان می‌گیره و از طرفی انقدر عالی نیستن که ارزش قانونی دانلود کردن رو داشته باشن، از خیر فیلم‌های جدید گذشتم و رفتم شاهکارهای قدیم رو با خیال راحت و با وجدانی آسوده دانلود می‌کنم و تماشا می‌کنم.

خلاصه دیروز نوبت به فیلم هامون رسیده بود، یادمه خیلی از هنرمندها می‌گفتن فیلم مورد علاقشون هامونه و یا با هامون به سینما علاقه پیدا کردن.

فیلمو دیدم و راستشو بگم اصن هیچی نفهمیدم!!!

یعنی دیگه وسطاش احساس خنگی بهم دست داده بود، اصن نمی‌فهمیدم چه پیامی رو قراره برسونه یا اصلا من قراره از کجای فیلم لذت ببرم؟ یعنی یه احساس خنگولانه‌ی معلق‌وارانه داشتم. معلق بودن بین خنگ بودن یا نبودن! 

ولی خب اون تیکه‌ی(صحنه؟)(سکانس؟) معروف رو هم دیدم که خسرو شکیبایی میگه :«این زن سهم منه، حق منه، عشق منه، من طلاق نمیدم» و اونجا شاید یه کم لذت بردم چون بالاخره منم داشتم یه تیکه‌ی معروف از یه فیلم معروفو می‌دیدم :))))

+ ایشالا هر وقت سواد فیلم‌بینیم(!) بیشتر شد برمی‌گردم به دوباره دیدن هامون.

+ فیلم چهارشنبه‌سوریِ اصغر فرهادی رو هم دیدم، خییییلییییی خوب بود مخصوصا بازی هدیه تهرانی  :)

یعنی پیشنهاد می‌کنم چهارشنبه‌سوری رو.

+ دیگه امممم فیلم مزخرف هم این لا به لا دیدم :|

...

حال بچه محصلی رو دارم که مشق‌هاش رو ننوشته و حالا که وقت خوابه، یادش افتاده مشقی داشته!

مشق‌هاش رو هم بلد نیست انجام بده!!!