دست‌ها
دست‌هایی که حرف می‌زنند
-
دلخوشی‌های کوچک زندگیِ من
(۳۰) -
توییت‌های نشدنی
(۱۹) -
برای گوش‌ها
(۴۱) -
دیدنی‌ها
(۵۲)
- مرداد ۱۴۰۴ (۱)
- تیر ۱۴۰۴ (۱۰)
- خرداد ۱۴۰۴ (۵)
- ارديبهشت ۱۴۰۴ (۱)
- فروردين ۱۴۰۴ (۷)
- اسفند ۱۴۰۳ (۵)
- بهمن ۱۴۰۳ (۵)
- دی ۱۴۰۳ (۷)
- آذر ۱۴۰۳ (۳)
- آبان ۱۴۰۳ (۲)
- مهر ۱۴۰۳ (۳)
- شهریور ۱۴۰۳ (۳)
- مرداد ۱۴۰۳ (۲)
- تیر ۱۴۰۳ (۴)
- خرداد ۱۴۰۳ (۳)
- ارديبهشت ۱۴۰۳ (۱۰)
- فروردين ۱۴۰۳ (۴)
- اسفند ۱۴۰۲ (۴)
- بهمن ۱۴۰۲ (۷)
- دی ۱۴۰۲ (۷)
- آذر ۱۴۰۲ (۷)
- آبان ۱۴۰۲ (۵)
- مهر ۱۴۰۲ (۹)
- شهریور ۱۴۰۲ (۵)
- مرداد ۱۴۰۲ (۵)
- تیر ۱۴۰۲ (۷)
- خرداد ۱۴۰۲ (۳)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۲)
- فروردين ۱۴۰۲ (۴)
- اسفند ۱۴۰۱ (۵)
- بهمن ۱۴۰۱ (۶)
- دی ۱۴۰۱ (۴)
- آذر ۱۴۰۱ (۳)
- آبان ۱۴۰۱ (۷)
- مهر ۱۴۰۱ (۷)
- شهریور ۱۴۰۱ (۶)
- مرداد ۱۴۰۱ (۵)
- تیر ۱۴۰۱ (۴)
- خرداد ۱۴۰۱ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۹)
- فروردين ۱۴۰۱ (۴)
- اسفند ۱۴۰۰ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۵)
- دی ۱۴۰۰ (۴)
- آذر ۱۴۰۰ (۸)
- آبان ۱۴۰۰ (۴)
- مهر ۱۴۰۰ (۲)
- شهریور ۱۴۰۰ (۵)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۲)
- تیر ۱۴۰۰ (۱۱)
- خرداد ۱۴۰۰ (۱۹)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۱۲)
- فروردين ۱۴۰۰ (۸)
- اسفند ۱۳۹۹ (۹)
- بهمن ۱۳۹۹ (۹)
- دی ۱۳۹۹ (۹)
- آذر ۱۳۹۹ (۱۴)
- آبان ۱۳۹۹ (۹)
- مهر ۱۳۹۹ (۱۸)
- شهریور ۱۳۹۹ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۹ (۱۷)
- تیر ۱۳۹۹ (۳۱)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱۲)
- اسفند ۱۳۹۸ (۲۲)
- بهمن ۱۳۹۸ (۲۰)
- دی ۱۳۹۸ (۱۴)
- آذر ۱۳۹۸ (۴)
- آبان ۱۳۹۸ (۱۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۲)
- شهریور ۱۳۹۸ (۱۲)
- مرداد ۱۳۹۸ (۴)
- تیر ۱۳۹۸ (۱۱)
- خرداد ۱۳۹۸ (۱۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۶)
- فروردين ۱۳۹۸ (۱۳)
- اسفند ۱۳۹۷ (۸)
- بهمن ۱۳۹۷ (۸)
- دی ۱۳۹۷ (۶)
- آذر ۱۳۹۷ (۱۱)
- آبان ۱۳۹۷ (۱۶)
- مهر ۱۳۹۷ (۱۲)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱۷)
- مرداد ۱۳۹۷ (۷)
- تیر ۱۳۹۷ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۷ (۲۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۲۱)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲۴)
- اسفند ۱۳۹۶ (۱۳)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱۵)
- دی ۱۳۹۶ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۲۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۱۶)
- شهریور ۱۳۹۶ (۲۴)
- مرداد ۱۳۹۶ (۹)
- تیر ۱۳۹۶ (۱۸)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲۸)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۴)
- فروردين ۱۳۹۶ (۹)
- اسفند ۱۳۹۵ (۷)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۴)
- دی ۱۳۹۵ (۲۵)
- آذر ۱۳۹۵ (۵)
خدایا چیکار کنم؟ من باید چیکار کنم؟ آیا اصلا باید کاری بکنم؟
چطور حمایت کنم؟
اصلا آیا باید جلوی چیزی رو بگیرم؟
یا بذارم روالش جلو بره؟
اصلا نمیدونم خودم چی میخوام!
نمیتونم فکر کنم
نمیتونم تصمیم بگیرم
بی عرضگی محض
هم یه سری چیزا رو میخوام هم یه سری چیزا رو نمیخوام
ولی اینطوری داره همش با هم از بین میره.
خدایا صلاح ما در چیه؟
بگو بهمون
ایا حساسیم یا نه حق داریم؟
خدایا هستی؟
میشه بگی راه درست چیه؟
کنار اومدن یا نیومدن؟
اصلا حقی این وسط وجود داره؟
از صبح تا الان مرز دیوونگی خودمو صدبار رد کردم.
چندتا بازی install کردم، بازی کردم و بعد uninstall کردم.
یه وعده درست حسابی غذا (صبحانه، ناهار،شام) نخوردم و به جاش سیصد بار چرت و پرتای بی ربط خوردم و بیشتر از همه شکلات.
کل اینستاگرامو بالا و پایین کردم و فکر کنم ۴-۵ گیگ اینترنت مصرف کرده باشم. ویدیو های چرت و پرت دیدم (از لایو آمادگی عروس توی آرایشگاه!!! تا ویدیو های پیج soyammy)
صدبار پاهام و دستام یخ کردن و به دمای عادی برگشتن.
رفتم بیرون یه کار بانکی کردم و یه تلفن مهم زدم.
و شاید از ظهر به بعد جمعا زیر یک ساعت بیرون از اتاقم رفتم!
و کلا با خواب هم خداحافظی کردم.
و الان همچنان کلافه‌ام، بدنم میلرزه، دست و پاهام یخه، و در به در دنبال یه سرگرمی میگردم روزمو شب کنه!
اینو هزار بار خوندیم و شنیدیم ولی همیشه هم ازش رد شدیم
اینکه عجب دنیاییه که نیم ساعت هم رحم نداره و با رفتن کسی همه فعل‌ها رو گذشته میکنه. اسم ها رو جسد میکنه. و از یاد ادما نبودن یک نفرو میبره! میدونی؟ مراسم خاکسپاری یه مرحمه. یه تسکینه. اینقدر بزرگ و وحشتناکه که از یاد ادم میبره تا به عزیز از دست رفته‌اش فکر کنه. به اینکه الان کجاست. الان چه حالی داره. عجب مراسمی!
چی میشه که یه سریا زندگی ایکسو دارن با شرایط ایکس و ازش راضین؟
یه سریا داشتن همون زندگی ایکس آرزوشونه؟
و یه سریا این زندگی ایکسو پس می‌زنن؟
دهه هفتادیا دو دسته‌ان:
-دهه هفتادیای نرمال که از نظر بقیه به دهه هفتادیای اه اه و پیف پیف شناخته میشن.
-دهه هفتادیای آنرمال که هزار تا مشکل و دیوونگی دارن که از نظر بقیه به دهه هفتادی شناخته نمیشن و افتخار دهه شصتی بودن رو دارن(دهه هفتادیای که بیشتر به دهه شصتیا میخوره تا هفتادی)
پ ن: البته این واسه متولیدن نیمه اول دهه هفتاد صادقه.