...

امروز دو نیمه بود. نیمه اول به استرس این گذشت که حالا که قرنطینه به این شکل شده و همه جا بسته‌س، من جلسات تراپیم رو چیکار کنم؟ و تقریبا دیگه آواره‌ی کوچه و خیابون شده بودم و فکر و فکر و فکر... به نتایج جالبی هم رسیدم...

نیمه دوم به دورهمی و لایو دیدن و این‌ها گذشت و با موضوعی به اسم درگ کویین آشنا شدم. و حقیقتا قلبم پر از شادی و شور و شعف شد. چیزی که توی جامعه کوییر (LGBTQ+) برای من جذابه و دوستش دارم و لبخند به لبم می‌نشونه این لذت کشف خودیه که همه‌ی این بچه‌ها طی کردن. اینکه مسیر سخت کشف خود رو گذروندن و بعد رسیدن به چیزی که هستن و پر از شور و شعف شدن. این قدرتشون در برابر اون همه ناملایمتی‌ از اطرافیانشونه که یا با قدرت خم نشدن یا اگه قلبشون شکسته تیکه تیکه‌ش رو جمع کردن و به زندگی ادامه دادن‌. این لذتشون از زندگی کردن. واقعا تحسین‌برانگیزه.

و باز هم این سوال که از بچگی منو رها نمی‌کرد دوباره تو ذهنم اومد که چرا جامعه لاک زدن برای پسرا رو بد می‌دونه؟ آخه رنگ کردن ناخن چه ربطی به کروموزوم ایکس یا وای ما داره؟ من مطمئنم خیلی از پسرا هستن که دلشون لک می‌زنه برای لاک زدن و رنگ کردن ناخوناشون ولی مجبورن این خواسته‌ی کوچولوی ته ذهنشون رو سرکوب کنن.

امروز حین پیاده‌روی تو پارک داشتم بازم به این پست فکر می‌کردم. دیدم اینکه من مانتو می‌پوشم و آقایی که از روبروم میاد گرمکن می‌پوشه نشون دهنده این نیست که من سختمه اون راحته! قاعدتا اون هم مجبوره شلوار بپوشه و لباس آستین ‌دار. حالا الان که هوا سرده رو در نظر نگیر ولی لباس ورزش عادی توی پارک مثلا توی همون تابستون این چیزایی نیست که آقایون ما هم می‌پوشن.