مثل همین الآن، با این تفاوت که پیاده گز نکردم جایی رو...

توی این هوای خنکی که سرد نیست، با این حال خوب، چی می‌شد من می‌تونستم خیابونای مرکز شهرو که نه خلوتن نه شلوغ، پیاده گز کنم؟ پیاده اینقدر برم تا خسته شم؟ و نگران این نباشم که مادرم زنگ بزنه از مثلا نگرانی؟ خواسته از این کوچیکتر خدا؟

آی نو دت ایز غلط

اِنْفَعَلَ    یَنْفَعِلُ   اِنْفِعال

مِنْفَعَلَ   مَنْفَعِلُ   مِنْفِعال

به وقت صبح پنج‌شنبه دهم آبان

دیشب خوابتو دیدم. خودتو ندیدم. نوشته‌هات! خوشحال بودم. 

اینجا همه بیدارن. صدای موزیک میاد. معلقیم همه.

دارم میرم یه لقمه نون دربیارم و لعنت می‌فرستم به این ویژگی مسخره تو خودم که اون بهش میگه مسئولیت‌پذیری ولی من بهش میگم حماقت و خرکاری.

بعدازظهر و ظهر کلی کار دیگه هم دارم. میشه دعا کنی ایده‌آل‌گرایی یه امروز دست از سرم برداره تا بتونم سر و ته کارو با تف جمع کنم؟ واقعا نیاز دارم بتونم یه کاری رو تموم کنم، حتی اگه شده با تف.

بی‌حس شدم. سِر شدم.

...

گریه به وقت این شب عزیز در ترافیک عزیزتر در پشت فرمان عزیزترتر

...

این واقعا وحشتناکه که تو هر روز و هر ساعت به این موضوع پی ببری که یه سری توانایی‌ها از تو کم شده، رفته، فراموش شده... و تو دیگه مثل قبل نیستی. این عمیقا احساس پیری بهت میده. و اگه دستتو به جایی نگرفته باشی، حتی می‌تونه هی تو رو زمین بندازه.

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی ... صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی

اَاااااند فاینالی...

هوم سوییت هوم!

بزن دست قشنگه رو :|