...

و خب هر دم از این باغ بری می‌رسد. خسته شدم از بازیچه دست این آدم بودن. اینکه فکر می‌کنه واقعا کنترل زندگی من دستشه. اینکه زندگی من رو بازی می‌دونه. دیگه نه عصبانیم از این موضوع و نه ناراحت. خسته‌ام. از خودم هم خسته‌ام که نمی‌زنم زیر میز که اینطورا هم که فکر می‌کنی نیست.

البته بعضی وقتا هم دلم می‌خواد وا بدم. رها کنم و مثل فیلم و سریالا زندگی کنم. همه چیزو به بازی بگیرم و تصویر زندگی خوشبخت رو برای بقیه به نمایش بذارم. اما موضوع اینه که تصویرش قشنگه. خودش برام هولناکه. من حتی اگه بایستم و حرکت نکنم، این توقف رو ترجیح میدم به افتادن تو سراشیبی خواسته بقیه.

و جالبه که در همه حال از زدن تو سر من دست برنمی‌داره. حتی وقتی می‌خواد ازم تعریف کنه. برای همینه فیدبک مثبت آدم‌ها و تعریف‌هایی که از من می‌کنن به دلم نمی‌شینه. هیچ چیزی برام باورپذیر نیست.