...

آدما چطوری خوشحالن؟

خوشحالی چطوریه؟

زندگی من چرا سراسر جهنمه؟

احساس میکنم دارم از درون تیکه و پاره میشم

قفسه سینم درد می کنه

هر روز نزدیک تر میشم به اون روز

نفسم سنگینه

حضورم سنگینه همه جا

هر روزی که از خواب بیدار میشم، حجم پوچی ای که به من هجوم میاره خارج از توانمه.

برمی گردم به اون شغل امن قبلی. از اون خونه هم میام بیرون. زودتر اون کارو تموم میکنم. قسمت زندگی من همین بوده. کاریش نمیتونم بکنم.

هیچ بلندپروازی اجباری ای هم برای آینده نمیکنم.

دوست دارم بنویسم دیگه به کسی سواری نمیدم ولی نمیتونم. ذات من خار و خفیف بودنه. ذات من با کوتاه اومدن عجینه. ذات من سرویس دادن به بقیه اس.

اینم از new year's resolution ام!