توییتهای نشدنی - شش -
- ۹۹/۰۶/۰۲
نمیدونم دوستی توی اون هواپیما داشتی یا نه، اما منی که 3تا از نزدیکترین دوستام رو توی اون اتفاق از دست دادم، حتی تصوری از رنجی که خونوادشون میکشن ندارم! ترومای واقعی اونه، نه حال و روز ما...
(من هنوز بعضی شبا خواب پونه رو میبینم!)
جنگ اجتنابناپذیر بود، نبستن مرزای هوایی چی؟ سهوی بود؟
موشک اول سهوی بود، دومی رو چرا زدی؟
اونی که فرق کروز با بوئینگ رو نفهمید، سهوی بود؟
اونی که شنید خلبان داره میگه من مسافربریام و باز شلیک کرد هم سهوی بود؟
شلیکت سهوی بود، ۳ روز دروغگوییات و چند ماه جعبه سیاه ندادنت هم سهوی بود؟
صاف کردن محل حادثه هم سهوی بود؟
تحویل ندادنِ وسایلِ قربانیان، مخصوصاً گوشیهای موبایلشون چی؟ اونم سهوی بود؟
اونی که برگشت گفت در برابر افتخاری که کسب شده (شلیک به پایگاه خالی آمریکا که حتی خون از دماغ یه مارمولک هم جاری نشد) چیز مهمی نیست هم سهوی بود؟
اون خبرنگاری که راه افتاد توی خیابون تا القا کنه مردم بابت اون افتخار بالایی خوشحالن و این یکی چندان براشون مهم نبوده هم سهوی بود؟
اونی که گفت هر کی نمیخواد جمع کنه بره سهوی بود؟
اونی که همین الانش هم ذرهای از وقاحتش کم نشده هم سهویه؟
اصلاً همهٔ اینا به جای خود، تصور کن واقعاً کروز بود و به هوای مسافربری بودنش نمیزدیش و میخورد رِو سر خونه و زندگی مردم، به اونم میگفتی سهوی؟
اینا اگه جنایت نیست پس چیه؟
اینه امنیتی که هی به زبون میارنش؟
آره حق داریم..
من نمی دانم آن بیشرفی که دستور داد موشک دوم شلیک شود مگر نمی فهمد که خلبان داشت التماس می کرد شلیک نکنند!!!!!
البته حرف هم بزنیم اوین در انتظار ماست