...

توییتر تا الان شبکه اجتماعی محبوب و ایده‌آل من شده. جایی که می‌تونی خودت باشی و قضاوت نشی. کسی هم به همین خاطر نقش بازی نمی‌کنه. برداشت فعلی من تا الآن اینطور بوده.

مثلا همین فضای وبلاگ هیچ وقت اینطور نبود. من توی وبلاگم تا زمانی می‌تونم خودم باشم که هویتم پنهان باشه. و ابن به خاطر فضاشه. اکثرا با هویت پنهان وبلاگ‌نویسی می‌کنن و این یک پیام داره ‌‌و پیامش اینه که به این مدیوم اعتماد ندارن پس آدم‌های دیگه هم خواسته ناخواسته این بی‌‌اعتمادی رو خواهند داشت.

ولی توی توییتر چون آدم‌هایی رو دنبال می‌کنی که می‌شناسیشون و خودافشایی‌ای رو ازشون می‌بینی که در هیچ فضای دیگه‌ای ندیده بودی، باعث میشه تو هم راحتتر باشی.

مثال دیگه اینستاگرامه که کاملا به نظرم فضاییه برای شوآف و بیزینس و خودافشایی توش کمه.

چی شد که اومدم این‌ها رو اینجا بنویسم. چون متوجه یه موضوع جالب شدم. من نمی‌دونستم دو تا از آشنایان روزهای دورم تراپی میرن. و خب حس خوبی پیدا کردم وقتی این رو فهمیدم (توی توییتر). و جالبه که وقتی فهمیدم یکی از آشنایان روز‌های دورِ دیگه توی اینستا از تراپی رفتن‌هاش می‌گفت اصلا حس خوبی نداشتم چون حس می‌کردم شوآفه.