نود و هفت - یک
اول تا پست شروع نشده یه چیزی رو بنویسم. درباره یه مشکلی که امسال جدی‌تر شده و هنوز راه حلی براش پیدا نکردم.
ماجرا از این قراره که هر دفعه یه حرفی، چیزی، ماجرایی یا خلاصه موضوعی هست، من میام و توی وبلاگ می‌نویسمش. بعد از اون‌جایی که دوست ندارم همه چیز رو توی این فضای عمومی بنویسم، مجبورم یا بعضی موضوعات رو ننویسم و پست نکنم و یا بعضی رو مبهم بنویسم. گاهی اوقات نوشته‌هایی که توی وبلاگ پست نمی‌کنم رو توی نوت گوشیم می‌نویسم و نگه می‌دارم. نوشته‌ها رو میشه توی وبلاگ سریعتر پیدا کرد و خوند و آرشیو بندی شده هستن ولی نوشته‌های توی نوت گوشی چون با هزار تا چیز دیگه قاطی میشن، معمولا گم میشن و خیلی کم پیش میاد برم مرورشون کنم (کاری که دوست دارم درباره نوشته‌هام انجام بدم).
مدتی یه وبلاگ داشتم که خصوصیش کرده بودم و همه‌ی این مدل نوشته‌ها رو اونجا می‌نوشتم ولی نمی‌دونم چرا سرویس دهنده کلا پاکش کرد!!
بازه‌های زمانی‌ای هم بوده که این مدل نوشته‌ها رو روی کاغذ می‌نوشتم. ولی سختی ماجرا نگهداری ازشونه که مخفی بمونن. از طرفی در لحظه‌ی نوشتن هم باز این استرس وجود داره که نکنه کسی از وجود این دفتر پی ببره و ... . خوبی دفتر این بود که چون مطمئن بودم خصوصیه خیلی خیلی راحت و بی‌پروا می‌نوشتم.
حالا مشکل پراکندگیه و متفاوت بودن محتواها!
حالا یه مشکل دیگه که هست اینه که من کلا بدون برنامه‌ریزی نمی‌تونم زندگی کنم! از اون مدل آدما نیستم که برنامه‌های دقیق می‌ریزن و انجام میدن و خیلی خوشگل و مرتب و باحال و اینان. من فقط اگه برنامه‌ای نداشته باشم برای کاری، اصلا انجامش نمی‌دم. اگه هم برنامه داشته باشم، احتمال اینکه انجامش بدم بالای پنج درصده. حالا مشکل اینه که برنامه‌های کارم از خونه جداست. و من فکر می‌کنم این باعث میشه برنامه‌های خونه جدی گرفته نشن و یا اصلا برنامه‌ای نریزم برای خونه یا انجام ندم. و اینم به خاطر اینه که برنامه‌ها توی دو دفتر کاملا جدا نوشته میشن.
این از مشکلات و راه حلی که نیافتم! نوشتم تا جلوی چشمم باشه شاید بیشتر دنبال راه حل بگردم. بالاخره امسال یا حداقل چند ماه آینده یه راه حل پیدا کنم براشون!!
