...

قرار شد بعد از کلی وقت همو ببینیم، دوستمو میگم. دیروز وقتی از خرید با مادرم برمی‌گشتیم، به مادرم گفتم که مطمئنم دوستم از این کادو خوشش نمیاد. چون اون هر دفعه که توی خرید کادویی مشارکت داشته بیشتر به ارزیدن قیمت کادو نسبت به خود کادو فکر کرده و اینکه کلا کادو به اون آدم هم بیارزه. و من بیشتر دوست داشتم یه چیز ذوقیانه بخرم. یه چیز متفاوت مثلا. یه چیزی که خودمم براش ذوق کنم، اینجوری کادو دادن و گرفتن بیشتر می‌چسبه به نظرم. داشتم به اینا فکر می‌کردم و اینکه خب اشکال نداره دیگه من کادومو خریدم!

امروز صبح که با بی‌میلی داشتم حاضر می‌شدم، به این فکر کردم که خب درسته که ممکنه یه سری از آدما از این سبک کادو خریدن من خوششون نیاد ولی این دلیل نمیشه که من سبکمو عوض کنم. مگه برای من چندبار در عمرم پیش میاد کادو بخرم؟ بذار واسه همون چند دفعه هم ذوق کنم به جای ذوق نکردن و استرس اینو داشتن که طرف خوشش میاد یا نه و در نهایت در ۹۰٪ موارد خوشش نمیاد ولی تظاهر می‌کنه که خوشش میاد!

خلاصه الآن که این پستو می‌نویسم قبلش نشسته بودم از کادوهه عکس می‌گرفتم و افسوس می‌خوردم که کاش یه دونه دیگه هم خریده بودم برای اون دوستم که جاش تو قلبمه...