...
سه شنبه, ۱۵ اسفند ۱۳۹۶، ۰۷:۴۵ ب.ظ
چرا من وقتی جاهایی میرم که اتفاقا دوستشون دارم اینجوری میشم؟ خجالت زده میشم؟ همش پابینو نگاه می‌کنم؟ زود فرار می‌کنم؟ آخرشم بغض می‌کنم؟
چرا من ناز باکلاس بلد نیستم بکنم؟؟
چرا هی فکر می‌کنم اینجور جاها مال من نیست؟
چرا اصلا؟
چرا من به این نقطه رسیدم که چنین فکری درباره خودم بکنم؟ چنین حسی نسبت به خودم داشته باشم؟
من که با اونا فرقی نداشتم؟ منم بالقوه‌ام این بود؟ نبود؟
اصلا این چه فکراییه من می‌کنم؟
"خجالت زده میشم؟ همش پابینو نگاه می‌کنم؟ زود فرار می‌کنم؟ آخرشم بغض می‌کنم؟ "
منم همین طوریم... :(
به خصوص مثل بچه ها فرار کردنم خیلی بده
راهی یافتید به ما هم بگید :)